masal

yüzümü göğe çevirdim,
gönlümü bir tek ona açtım..
yalnızlık benim umudumsa,
çekmek için bu yola girdim..
..
anlaşılamayan biri olmak zorken,
anlamsızlığın ortasında mahsur kaldım..
beni anlayan bir tek kişi varken,
sessizlikte yine onu arıyorum..
..
benden uzak aşkla göçerken,
benim üzülmemem için iten,
beni üzülme diye kovan,
aşka yol olmaya çabalıyorum..
..
bu yorgun, harap ve yitik hayatın,
yalnız tarafında kalmaya çabalıyorum.
ve aslında yalnızlığın izlerinin olmayıp,
ruhunun benimle kaldığını biliyorum..
..
ama yine de bazen karanlığın peşine düşüyorum,
aydınlık surlardan geçip, karanlık zindanlara iniyorum..
nerede olduğunu bilmediğim bi kayboluşun izinde,
her yerde onu arıyorum..
..
ne mezarını bilip bir gül dikebiliyorum,
ne de ruhuna erişip bi huzur verebiliyorum..
rüyalar bile bu denli karmaşık ve yalnızken,
sadece onu görebilmeyi umuyorum..
..
haykırıyorum içimden;
“yok mudur ısmarlayabileceğin bir bilet o kapıdan..
sözün geçmez mi?
sadece tek gidişlik bir bilet..
oralardan buraya torpil olmaz mı ki hiç…”
diye fakat duyuramıyorum..
..
bazen pişmanlıklarımla kapısına tıklatıp,
af diliyorum..
bazense gülümsemelerimle içine doğup,
huzur oluyorum..
..
hep bilsem de onu mutlu edecek şeyin,
benim gülümsemem olduğunu..
ama gözyaşları yalnız bırakmıyor,
huzurun narin damarını..
..
kalbim sızlasa da derinden yine sessizce,
alıştı artık birkaç saat geçtikçe..
ellerimi uzatıp aşkı hissettikçe,
yalnızlığa gidiyorum nefes yettikçe..
..
ne varlığını hissedebildi inandı insanlar,
ne de yokluğuna kandı gidişine inandılar..
bense elimde bir fotoğrafım ve arkasında yazınla..
sessizce anıyorum seni bu yalnız tacımla..
..
kalmadı elmaslığı bu kalbin,
elde kalan bir nefes aşk sadece..
yürürüm ardında karanlığın,
içimde saçılan kurumuş bir umut sanki..
..
susuyorum sessizliğimde sana karşı,
susuyorum yine aşkına yalnızlık acı..
..
vakti gelir yakında bu trenin, kalkar bu gardan,
ışığınla koşarsın değil mi bana, en uzaklardan..