tanıyamadıklarımıza

hayat dediğin şey, o kadar kısa ve anlamsız ki. kapkaranlık bi yolda, tanımadığın bi caddede yürürken, eğlenerek gitmek gibi.. .. görmüyoruz boşa geçen anlarımızı, fark etmiyoruz.. kayıp giden insanları. o kadar çok eğlenceliyiz ki. insanlar ve zaman.. boşa akıp giden anlar. unutmamızı sağlayan yalanlar. sadece hüzünler bize kalanlar.. .. kayıp gidenler, gözyaşlarıyla uğurlandı hep. anlamadık… Okumaya devam et tanıyamadıklarımıza

özlenen gözyaşları

özlenen gözyaşları gibiydi, hayat.. yalnız, masum, umut dolu.. damlalarla dolup taşan bi kalp, ağlamaktan şişen gözler gibi. .. bazen kısa geliyor zaman, uzatmak istiyor umarsızca. ne iyi, ne de kötü olsun yanında. sadece sevgi olsun istiyor, kalp. … bilinmezlere yol alırken, göz açıp kapayıncaya kadar, hayattan uzaklaşmak istiyor, kaçmak istiyor, koşmak istiyor.. düşünmeden, inanmadan.. sadece… Okumaya devam et özlenen gözyaşları

dost

bazen, hayatı anlamlandırmaya çalışırken, bir şeyleri yerine oturtamaz insan, mutluluk giderken, hüzün gelir bazen.. ağlamak istersin. hayattan uzaklaşmak istersin. karşına bir anda birisi çıkar, ne annenin sıcaklığına benzer, ne sevgilinin kollarına. onları genelde kötü günlerde hatırlarsınız. iyi günlerde fark etmezsiniz bile çoğu zaman. çünkü onlar kendilerini çok iyi gizlerler.. .. en son ne zaman, birinin… Okumaya devam et dost

hayat dediğim; yalnızlık

bir sonbahar sabahı, bu şehirde gözlerini kapatıp uykuya dalmak.. her ne kadar bağlanamasam da bu şehre, hala.. sonbahar bir başka yaşanıyor.. .. özlemişim bu şehrin yağmurunu, ve yağmur sonrası toprak kokusunu.. .. zor.. .. kalbinin bu mevsimde, bu kadar yorgun olması, insanın sessizliğini daha da büyütüyor. o kadar ki; anlamsızlıkların içinde kaybolmak, burada o kadar… Okumaya devam et hayat dediğim; yalnızlık

gökkuşağı

bugün her şey biraz daha farklı.. gözlerimi geç kapatıp, erkenden açtım dünyaya.. soğuk bir sabah karşıladı beni, hoş geldin dedi bana. yüzündeki gizli ifadeyi anlayamamıştım, pencereden dışarı bak, dedi. ne var ki ? dedim. bakmazsan göremezsin, dedi. yağmurluydu her yer, üşümüşüm yatağımda, sanırım.. sebebi bu yüzden.. kalktım, diğer pencereye koştum.. nereye, dedi. bir şeye bakmam… Okumaya devam et gökkuşağı

yalnızlığımın krallığı

yalnızlık.. ne kadar çok hüküm sürdü hayatımda.. bitmek bilmeyen, sonu gelmeyen bir krallık misali.. ve hüzün.. yegâne krallığımın vazgeçilmez mutluluğu.. gözlerimden durmadan çağlayan yaşlar.. tıpkı bir su kaynağı gibi.. sonunun gelmeyeceğini düşündüğüm, uğruna gözyaşları döktüğüm, bembeyaz bulutlarla gördüğüm, yağmur taneleri gibi hüzünlenip, damlayıp.. dudaklarıma düşerek, düğümleniyor.. nefes alamıyorum.. birisi ‘ağlamak kayıp çocuk bu şehirde‘ demişti.… Okumaya devam et yalnızlığımın krallığı