suskun

merakım çok belli konular hakkında,
tonlarca sorum var ardında ve cevap
“hiç yok”!
..
en başta şu geliyor aslında:
“insanlar benden ne istiyor?”
..
hakikaten merak ediyorum,
nedir insanların benimle derdi?
cevaplayabilecek biri var mı ki?
..
çevremdeki sanallıktan dem vuran mı ararsın,
sessizce oturup bir şekilde durmama mı..
..
nedir?
..
nedir insanların benimle derdi?
..
çok mu süper görünüyor ki dışarıdan?
çok mu böyle cennetsel duruyor da,
ulan bi çomak sokup,
karıştıralım şu arı kovanını diye bu uğraşlar?
..
yok, cidden hiç bir “bok” yok.
açık ve net yazayım ki görülsün.
..
o kadar yorgun, o kadar bıkkınım ki aslında,
iki üç kişinin fark edebildiği bir yangın var içimde.
yıllardan beri süregelen ve bitmeyen bir ateş.
içimden dışarı çıkmayan, atamadığım ve bu yüzden
beni yakmaya devam eden yangınlar var.
..
bir allahın kulu getirip su dökmedi ki..
neyin tantanasıdır bu?
..
insanların alayının yalan olduğu,
alayının bi boka sürülemeyecek olduğunu görmenin,
bunu kabullenmenin ne kadar zor olduğunu bilen;
var mı ki?
..
yok! bu yüzden anlaşılmıyor bizim gibiler.
bu yüzden farkına varılmıyor maskelerin ardındaki yüzler.
..
ne zaman bir maske kalksa,
başkası gelip elleriyle bir maske daha yerleştiriyor.
bazısı gerçek elleriyle,
bazısı sanal karakteriyle.
..
sonuç yine aynı,
nefessiz kalanların çöplüğündeki,
son kanat çırpınışları gibi bu.
..
ne bir inanç,
ne bir nefes.
kalbimde koca bir kafes,
yanmaya zorlanıyor.
..
bu toprağın altındaki ateşi,
görmüyorlar!
ve görmeyecekler!
kimse duymak istemiyor bu çığlığı.
..
ah yine bize kalan sessizlik,
yangının içindeki çığlıklar
ve karanlık..
kim hissedebilir ki karanlığı,
karanlıkta kalandan başka?
..
hiç kimse..
bu yüzden yalnızlığı kabul edeli çok oldu.
bir delikanlı o kalmış ortada.
rengi belli, yüzü belli, hissi belli.
..
gökkuşağı gibi renkleri yok belki,
ama siyahla beyaz gibi keskin,
grinin tüm tonlarına ait.
bir sessizlik paleti.
..
suskun ve kelimesiz.