kendim’e

karanlığa karış bu gece,
sessizce..
..
umursamadan,
umursanmadan,
hiç kimseyi duymadan,
hiç kimseyi dinlemeden..
..
aldırmadan o insanların,
lanet olasıca yüzlerine.
..
aldanmadan o kahrolası sahtekarların,
sahte gülüşlerine.
..
kaptırmadan kendini bu sahte dünyanın,
yalandan esen rüzgarıyla gelen o baharlarına.
..
saklanmadan yine ama yine koş,
bekleme, bekletmesinler!
..
anlatmaya çalıştıkça battığın o çukurdan,
çıkmaya çalış!
..
bok atmasınlar yine üzerine,
basmasınlar kokuşmuş ayaklarıyla!
..
hiç olmayacak gibi inan kendine,
kimsenin sana inanmayacağı kadar!
..
o sahtekar rengarenk gözlere,
her seferinde kanmaktan vazgeç!
..
yalan o gözyaşları!
akıttıkları o sahte damlalar bizi her seferinde kandıran!
..
gülme, konuşma, anlatma, dinleme!
kapa çeneni ve lanet olasıca yalan inançlarından vazgeç!
..
kime inanıyorsun?
..
her şeyi bildiğini zanneden o aptallara mı?
yoksa kendi yalanlarında boğulan aciz yaratıklara mı!
..
inanma!
..
sus!
yine her seferinde kandırmaya çalıştığın gibi,
cevap verme bana!
..
konuştukça batırılıyorsun.
dinlediğin için, kırılıyorsun!
..
aslında herkesi dinlediğini sanıp,
kendini hiç dinlemediğin için..
..
buradasın..
bu yalnız odada..
..
bir tek sen varsın,
bir de var olduğuna bile inanmadığın,
aynadaki o saçları dağınık
sana laf anlatan aptal!
..
ben!
..
düşünme artık bunları!
unutacaksın yine,
her zaman yaptığın gibi.
..
açtığında gözlerini hatırlamayacaksın,
yeni bir gün zannedip, yanılacaksın.
kandırılacaksın tekrar ve tekrar.
..
şimdi..
..
kapat yine!
kalbini,
kendini.
ben’liğini..
..
uyu sadece.
hadi kapat gözlerini!
bekliyorum..
..
korkarak,
ağlayarak..
..
say yine üç’ten geriye.
hep yaptığın gibi.
..
kafanı eğ
ve dal yine,
o kahrolası karanlık sokağa.
..
hadi.
üç…
iki..
b..