gözümü her sabah açtığımda,
telefonuma bakıyorum mesaj var mı diye
yalnızlığımı görerek hayata yenik başlıyorum.
hep..
eskiden bir mesaj görürdüm,
sadece günaydın derdi.
günaydın demeyle günü,
hiç iyi geçer mi insanın?
geçiyordu..
o her anlamı içeriyordu,
sevmeyi,
sevilmeyi,
değer vermeyi,
inanmayı,
dile getirmeyi..
o tek kelime
bambaşkaydı..
hep.
şimdi ise telefonum,
bir çalar saatten farksız,
ve değersiz..
beni,
yaşamın o kötü ellerine
sabahın erken saatinde,
uyandırarak bırakıyor.
nasıl sevebilir ki insan,
kendisini hep kötü karşılayan bir şeyi?..
..
umutlarım çok az artık hayata karşı..
ve hep azalarak gidiyor.
ama ben…
yüzümde ufacık bir tebessümle,
yürüyorum…
nereye gidiyorum?
ve sonumu…
bilmiyorum..
…
..
.
karanlık…