vuslat

gece öyle karanlık ki.
telefonun yansıyan ışığıyla,
camda yansıyan kendimi görüyorum.
gözlerimi kapattığımda,
seni görüyorum.
hayalle gerçek,
o kadar ince çizgideki…
aşk’ı tanımlamak nasıl zorsa,
aşk’ı geride bırakıp gitmekte çok zor.
ama..
yağmur damlalarını senin yanında hissetmek,
bambaşka….
…
sevmek bazen çok ağır geliyor.
sevildiğini bilmek,
sevdiğini bilmek,
ama,
gözlerindeki gidişi izlemek..
canımı çok acıtıyor..
..
şehirleri sevemememin sebebi sanırım.
yine gidileceğini bilmek,
ve araya karışan..
zaman..
..
yağmur damlaları üzerime düşerken,
ilk defa üşümüyordum.
o bakışını görüp,
oradan ayrılmak…
gözyaşlarımın yağmurla karışması..
..
giden oldum hep,
ama hiç bi gidişim kalbimi sızlatmadı.
.
canım acıyor,
saat ilerliyor,
otobüs ilerliyor..
uzaklaşmak..
bilmiyorum.
bugün kelimelerimi seninle bıraktım,
dudaklarımı mühürledim,
içime sinen o kokun..
parmaklarımdaki hediyelerin.
bu yolu biraz olsun,
çekilebilir kılıyor…
..
gün neredeyse ağarıyor.
sonsuzluğa gider gibiyim,
bu gece..
yağmuru özledim..
ayrıldığımızdan beri görmedim,
yollarda..
gökyüzünün,
bizim hüznümüze ortaklığıydı belki de,
o gözyaşları..
ve öğrendim ki,
yağmur o şehirde de yağmış.
sadece bizi ayıran şehirlerin gözyaşları..
..
ankara yolları ıslak.
güneşin olmadığı açık,
mavi bi ton var..
öyle huzur dolu ki..
..
evime yürüyorum..
senden iyice uzağa..
sabah saat altı,
ve sokaklar bomboş..
neden böyle bilmiyorum..
..
rüzgarı hissediyorum yüzümde,
yağmur kokusunu alıyorum,
boş sokaklarda.
yalnızlığımı hissediyorum,
yanında olamadığım,
bu anlarda.
gözyaşları düğüm oldu,
gözlerimde.
gözümü kapattığımda,
orada olduğunu bilmek..
..
en güzeliydi belki de,
uğurlandığımı düşünmemek.
bi gidişin değil çünkü;
hep gelişin,
yolların,
kavuşmanın,
vuslat’ın;
hikayesi bu..