akıp giderken zaman,
ellerimden..
gece,
ağır ağır karşılıyor beni ucunda.
ve kanatlarım..
o kadar yorgun ki,
var olmak için çırpınışlarım,
sadece bir-iki adım ilerletebiliyor beni..
..
yıldızları görmüyorum uzun zamandır,
yaşamaya çalışmanın,
o saçma yorgunluğu..
her şeyi öyle bir ele geçirdi ki..
kaybolup gidiyoruz karanlıklar içerisinde..
..
o kadar çok karışığım ki.
..
sessizce’yi dinliyorum.
yazmak için cesaret bulamıyorum.
düşünceler etrafımı öyle bir sarıyor ki,
usulca dinlerken..
kendi kelimelerimi bulamıyorum..
gereksiz yere,
o kadar çok kullandım ki,
ya da
benliğimden uzaklaşıp,
kullanmamaya çalışmaktan..
..
kendimden çok kayıp verdim,
kayboluşumu izledim yine.
yeniden..
her seferinde neden böyle,
hızlı bir biçimde yere düşebildiğimi,
hiç öğrenemedim.
ama..
kalkmayı çok iyi öğrendim.
belki de bu yüzden çok,
düşmek istiyor insan…
..
hala kendime sakladığım bir,
‘ben’ var sanırım..
umutla bekleyip,
sarılmayı özleyen.
ama birine değil,
sadece kendine..
çok yoruldu,
çok..
hem de,
insan olmanın savaşında..
..
toparlayamıyorum bile.
bu gece çok yorgun.
her şey.
özledim yine sonbaharı.
..
gözlerimi kapattım,
bekliyorum yine,
sonbahar yapraklarının,
saçlarıma ulaşmasını..
özlediğim şeylerin uğruna,
sarılıyorum sımsıkı,
son bir kez daha,
yalnızlığıma.
bi sonbahardı gittiğinde, gökyüzü..
kendi kelimelerimi bulamıyorum 🙁
yine çok güzel bir şiir olmuş, yüreğinize sağlık.
“kalkmayı çok iyi öğrendim.
belki de bu yüzden çok,
düşmek istiyor insan…”
susmayı iyi öğrendim, ve dahi bu yüzdendir konuşmak istiyor insan..
işte, bu yüzdendir sarılıyor insan sımsıkı,
yalnızlığına..
özledim yine sonbaharı…
sessizce’yi dinliyorum.
yazmak için cesaret bulamıyorum.
düşünceler etrafımı öyle bir sarıyor ki,
usulca dinlerken..
kendi kelimelerimi bulamıyorum..
gereksiz yere,
o kadar çok kullandım ki,
ya da
benliğimden uzaklaşıp,
kullanmamaya çalışmaktan..
burda kurmak istediğin bir cümle var sanki; gizlediğin.. onu da yaz lütfen..
çok güzeldi.
hepinize çok teşekkür ederim..
sevim, sakladığım bi kelime yok aslında, her zamanki sessizliğim..
kalkmayı çok iyi öğrendim.
belki de bu yüzden çok,
düşmek istiyor insan…
..
insan olmak adına omuzlarımızda fazlaca yük taşıdığımız için belki de kanatlarımızın yorgunluğu… bu gün hem hüznü hem sevinci içimde taşıyorum ama yine de tuhaf bir dinginlik hakim bedenime karmakarışık ama bu karışıklığın bile bir düzeni var sanki… sessizliğim ve yalnızlığım benimleyse daha ne isterim sanırım biz düşsek de yalnız da ayağa kalkabiliriz 🙂 bundan dolayı çokça düşüşlerimiz.
öğrendiğimiz için kalkmayı, bu kadar çok düşmek istiyoruz sanırım..
yüreğinize sağlık..okurken şiiri sanki alıp götürüyor..