kelimelerim kayıptı,
bir süredir..
kaybolduğum rüyalarda,
cebimden düşürdüğüm bir kaç kelime harici,
hiçbiri yoktu ortalıkta..
..
dün ilk kez,
hazır kelimelerim kayıpken,
güzel şeyler yazmak istedim,
hayata karşı güzel anılarımı da,
bırakabilmek adına..
..
ama sanırım hayat bu konuyu,
çok kıskanıyor..
çoğu zaman,
izin vermiyor hiç..
..
yine kendisi tarafından
kıskanılan bir ‘hayat’,
yaşıyorum.
..
savrulup duruyorum rüzgarlarda,
anlatılanları dinliyorum yine,
tek başıma..
..
kalkmaya çalışıyorum,
düştüğüm yollarda..
..
“sahte baharlarla,
yüzümde korkularla,
kalbimde simsiyahlar..”
..
oturuyorum yine,
güneşin doğuşunu bekliyorum..
..
gece gibi kalıyorum,
gitmek istemiyorum..
..
bir yaprak düşüyor,
penceremin tam önüne..
..
sesler duyuyorum..
..
olsun varsın diyorum..
..
kopuyorum yine hayattan,
ne söyleyeceğimi bilmiyorum..
..
bir gün konuşmamayı planlıyorum onunla..
sessizlik onu da sarsın istiyorum,
karanlık hakim olsun her yere..
..
inanalım yine güneş’in doğuşuna,
hep beraber..
..
gülümseyelim yine o sıcaklığa,
sevinelim yine dokunamayışımıza..
..
inanalım yine,
kokusunu hissedelim yağmurun..
..
yürüyelim yine elele,
aydınlık sokaklara..
..
aşık olmaktan,
usansakta..
hissedip yine,
sarılalım.
alışalım yine,
aşk’a.
..
aşk’a aşık olmaya
kaldıralım kadehimizi..