sessiz kelimeler

sokaklarda yürümek bazen acı veriyor,
gülümsemelerden arınmış, gri olanı görmek..
umutlarım üzerimden çalınmış gibi hissetmesem de,
karanlığın bir şekilde elini uzattığını bilmek..
..
yorucu karanlıklarda koşmak bu kadar uzakken,
tam kucağına düşmek yine gözyaşı havuzunun..
sesimi duyuramamanın ağırlığını bilmezdim hiç,
gözlerim yorgun ve karanlığa akıyor yine..
..
hayata dair anlamaya çalıştığım şeyleri unuttum artık.
sadece bir şeye inanıp kollarıma sardım..
onu umudumun etrafına sarmalayıp,
beklemeyi gözyaşına tercih eder oldum..
..
bedeni bu kadar iyiliğin bir araya gelemeyeceğine inanıp,
onun yoluna taş koyar olmuş..
ruhunu yavaşlatıp, nefesini kontrol eder olmuş..
sessiz ve en derinden..
..
yine sarılıyorum..
fakat yalnızlığıma değil,
umutlarıma sarılıyorum,
hissedilmesi gereken..